Vienneńska

           ( Triumf Vienne, Triomphe de Vienne)

          Odmiana znaleziona we Francji jako siewka w departamencie Izery w miasteczku Vienne, przez ogrodnika Jana Collaud. W roku 1874 została wypuszczona w handel przez ogrodników Blanchet i Morel. Ten ostatni nazwał opisywaną gruszę Triomphe de Vienne i pod tą nazwą ogólnie ta grusza jest znana i hodowana. Czasem u nas błędnie nazywają tę gruszę Triumf Wiednia. Drzewo rośnie słabo, tworzy koronę dość ścisłą, nieregularną, o gałęziach kolankowatych. Kora barwy szaro popielatej, młode pędy oliwkowo-szare, słabo punktowane. Przyrost roczny tępy, krótki, gruby. Ulistnienie dość obfite, liście duże lub dość duże, błyszczące złotawe, wydłużone, eliptyczne, lekko kanciaste, na brzegach nieco ząbkowane. ogonek długi, silny, mocno osadzony, rowek zaledwo zarysowany. Oczko małe, okrągłe, dobrze osadzone. Owoc duży lub bardzo duży. Dobrze rozwinięte egzemplarze dosięgają 600 gram wagi, owoc formy gruszkowatej, mniej więcej nieregularnej, dość zmiennej. Czasem owoc bywa silnie guzowaty lub jakby kanciasty, to znów zupełnie gładki, bardzo regularnej gruszkowej formy. Skórka dość gruba , ciemno-zielona, pokryta plamkami i centkami rdzy, dość rzadko rozrzuconymi, cała zaś powierzchnia owocu jakby osnuta lekką, rdzawą siatką. Od strony słonecznej zdarza się czasami ciemny, szarawy rumieniec, jakby przydymiony. Miąższ biały dość delikatny, soczysty lekko cierpkawy, aromatyczny. Ogonek dość gruby, długi, silnie rozwinięty w górnej swojej części, zazwyczaj łukowaty lub skośnie osadzony w nieregularnym zagłębieniu. kielich otwarty, osadzony w płytkim dołku, o lekko sfałdowanych ściankach. Vienneńska dojrzewa w końcu września, leży krótko. Drzewo pomimo że rośnie słabo, dość wrażliwe na nasz surowy  klimat. W stosunkowo nawet niezbyt surowe zimy przemarza i to nie tylko młodsze ale i starsze drzewa. Szczepiona na dziku, prowadzona jako drzewo wysokopienne, bezwarunkowo wymaga szczepienia na przewodniej. Położenia wymaga ciepłego, koniecznie zacisznego, gleby głęboko przepuszczalnej, pożywnej, ciepłej. W takich tylko warunkach opisywana odmianę hodować można. W niesprzyjających bowiem warunkach drzewo narażone bywa na przemarzanie, a owoce bywają mało smaczne. Najodpowiedniejszą formą hodowli dla tej odmiany jest prowadzenie jej w formach karłowych, rzecz prosta szczepić trzeba na pigwie. stożki formuje dobrze lepiej jednak nadaje się dla małych ogródków jako palmeta. Owoce należy obierać na 10 dni przed dojrzeniem , w leżeniu żółknie i należy ją zaraz spożywać, dłużej przetrzymana gnije od środka. Owoce za długo trzymane na drzewie koszowacieją. drzewo bardzo wcześnie zaczyna rodzić i owocuje potem każdorocznie, niezbyt wprawdzie obficie , ale dość równe jest w plonowaniu. Od grzybka nie cierpi.